rozgrzewka MK Augustów + rozjazd po maratonie

Niedziela, 22 września 2013 · dodano: 24.09.2013 | Komentarze 0

Maraton Kresowy Augustów, czyli jak liznąć podium :)

Niedziela, 22 września 2013 · dodano: 24.09.2013 | Komentarze 3

Po całkiem udanym Kresowym w Supraślu jechałem na nielubianą przeze mnie trasę w Augustowie z mieszanymi uczuciami. Raz, że tej trasy jakoś nie lubię. Zawsze tu wytrząsie i przetrzepie dupę i ciężko mi się tu jeździ. Dwa że cały tydzień padało i trasa mogła być ciężka i błotnista. Trzy, że płasko koło Augustowa i nieciekawie w związku z tym. O wiele bardziej wolę się pomęczyć w terenie z Szelmentu czy Supraśla. Z drugiej strony dobrze mi się jeździ na płaskich i szybkich maratonach i najlepsze wyniki osiągam właśnie na podobnych trasach. Taką mam szosową charakterystykę :P Do tego okolice Augustowa to piachy i chłonne podłoże, więc nawet długotrwałe opady nie powinny zrobić z tego maratonu przeprawy błotnej. A więc mimo wszystko jechałem z nadziejami na dobry wynik i potwierdzenie wzrostu formy, który ostatnio notuję.
Prognoza na niedzielę akurat zakłada poprawę pogody. I rzeczywiście tak jest. Nie pada, pokazuje się pod drodze słońce. Temperatura nie za wysoka, ledwo 11 stopni.

Przygotowania do startu © dater

Jedziemy na rozgrzewkę © dater

Oczywiście jadę na rozgrzewkę, już dłuższą po doświadczeniu z Supraśla. Kręcę z chłopakami, ale oni szybciej kończą. Ja dokręcam jeszcze dobre 15 minut po trasie maratonu i wracam dosłownie za pięć 11-sta na start. Ala aż się niecierpliwiła gdzie znikłem i że mnie jeszcze nie ma.Wrzucam rower do pierwszego sektora i ustawiam się koło Saszy.

Z Saszą na starcie © dater

Minuta po 11-start… pooooszliiiii.

No to jedziemy! © dater

Początek spokojnie przez miasto, za policją i quadem. Nareszcie udany start honorowy, bez przepychanek, nerwów, hamowania, prędkość optymalna, peleton spokojny, rozgadany, śmiejący się. Tak powinno być przy takich startach! Mimo wszystko utrzymuję pozycję w czubie, pilnuje jej, nie daje się zepchnąć z drugiego-trzeciego szeregu.
Kończy się asfalt, zakręt w prawo na szutr i… ogniaaaa. Tutaj zaczyna się start ostry i na szerokim szutrze zaczyna się ustawianie peletonu. Wiem z rozgrzewki, że za kilometr skręcamy lekko w lewo, na węższą drogę i trzeba być dobrze ustawionym. Tracę trochę miejsc, jak to na początku. Ale najgorsze, ze tracę jeden z dwóch bidonów. Od razu na pierwszych dziurach wybija mi bidon z koszyka na rurze podsiodłowej. Przed startem widziałem, że mam połamany koszyk i lekko bidon się trzyma… ale ten na rurze głównej. I nawet zamieniłem bidony, pełny wylądował na podsiodłowej, ten używany podczas rozgrzewki w drugim, połamanym koszyku. Jakby miał się bidon zgubić, to przynajmniej ten z mniejsza zawartością izotonika. I jak poczułem i usłyszałem, ze bidon mi się urwał, to byłem pewien, ze ten z połamanego koszyka. Jakie było moje zdziwienie, gdy spojrzałem i zobaczyłem pusty nie ten koszyk, którego się spodziewałem :/ Bidon w połamanym koszyku się trzymał, a pełen mi uciekł. Niech to szlag, będę musiał jechać na niepełnym bidonie cały maraton! Przekładam jeszcze bidon do całego koszyka na wszelki wypadek, bo jakby mi ten jeszcze uciekł to by była tragedia.
Lecę wiec z tym jednym bidonem. Znam te pierwsze kilometry, wiem jak objechać jedną, drugą kałużę. Wiem, że tą drugą trzeba przejechać, bo ci co będą próbowali z lewej to zrobią korek. Więc ja prawą, nic że z pluskiem i od razu się upieprzyłem, ale z pięć pozycji od razu do przodu. Bardzo szybko doganiam niezłą ekipę: jest mój Sasza, są chłopaki z Kambetu – Tomek, wymiatacz z Mastersów i Paweł wymiatacz z Elity. Jest jeszcze Kamil z Augustowianki z którym tak dobrze mi się jechało w Supraślu. Kamil, jako miejscowy robi za przewodnika: uwaga w prawo, uwaga wąsko, uwaga piasek :) Mamy takiego Hołowczyca z nawigacji w naszym peletonie :p

Na trasie © dater

Na może 10-tym kilometrze mijamy Nola z Mistrala, majstrującego przy rowerze coś na poboczu (później się okazuje, że miał gumę). Dogania nas jakiś czas potem. Do tej pory tempo było mocne, ale równe. Udawało mi się jechać gdzieś około progu, większość czasu poniżej niego. No, ale dogania nas SuperNolo, co ma końskie kopyto i… zaczyna się jazda! Wychodzi na czoło naszej ekipy i od razu dociska. Dzizas, jak on dociska :/ Od razu tętno melduje się powyżej 180 i nie schodzi. Rozciąga nam się to wszystko, ktoś z tyłu za mną sapie i odpada. Ja się trzymam, ale myślę sobie ze długo tak tez nie wytrzymam. Na szczęście Nolo, mimo że Super, to też człowiek i długo tak nie ciągnie… uff. Trochę się to uspokaja, czasami są szarpnięcia po zakrętach, czy nawrotkach na trasie, gdzie tracimy między sobą metry. Korzystam z każdej okazji, żeby przesunąć się do przodu. Zakładam, że jak się będzie ekipa rozciągać, to zawsze lepiej przeskoczyć z drugiego rzędu do przodu niż z ósmego. I ta taktyka sprawdza się wyśmienicie przez cały wyścig… prawie do końca.

W grupie przed ucieczką © dater

Jeszcze jedna rzecz mi zrobiła psikusa na tym maratonie – Garmin. Coś mu się popieprzyło w ustawieniach i miałem tętno, czas… ale nie miałem kilometrażu. Wyświetlał mi za to kupę innych nieprzydatnych informacji. Nie wiem, co za szok przeżył, ale musiałem go później restartować. Nie odliczał mi więc „piątek”, nie pokazywał kilometrów więc nie wiem dokładnie co na którym kilometrze się działo (a zawsze jakoś staram się to zapamiętywać). A więc patrząc tylko po wykresie tętna domyślam się, że około 26-kilometra miała miejsce kluczowa akcja tego dnia, która ustawiła dla mnie cały wyścig. Przejeżdżamy przez leśne skrzyżowanie, lekko skręcamy w lewo. Stoją harcerze, ktoś robi zdjęcia, jest też Groszek ze Sprintu, który tego dnia nie jedzie (przeziębienie). Krzyczy: „trzy minuty za czołówką, minuta za Sprintem… dawać chłopaki, dawać!!!”. Na ten sygnał Nolo znów dostał takiego przyśpieszenia, że my z językami na brodzie ledwo się za nim trzymamy. Jest on, za nim Kambet: najpierw Paweł, później Tomek. Ja, za mną Szasza później reszta. Nolo odchodzi, chłopaki próbują się trzymać. Jest w tym miejscu jeden z niewielu błotnistych kawałków. Dwie koleiny wypełnione wodą i błotem, po środku wysepka. Tomek przede mną na pełnej prędkości popełnia błąd i zsuwa się w błoto na prawo. Ja przelatuję środkiem. Za sobą słyszę, że Sasza ma chyba podobny problem. Dociągam do Pawła, a on próbuje dociągnąć do Nola. Tętno znów powyżej 180 i cisnę. Paweł przede mną słabnie, odbija na lewo wyraźnie dając mi sygnał ,że ma dość i żebym dał zmianę. No więc dociskam, staję na pedałach, lecę jak wariat i w minutę spawam Nola. Udało mi się go złapać! Oglądam się za siebie… pusto. Tzn. reszta kilkadziesiąt metrów za mną. O cholera, tego filmu na maratonach jeszcze nie grali: Ptaq spawa Nola i urywa resztę naprawdę mocnej ekipy! Cisnę wiec za nim i przebiega mi przez myśl, że za mocno jadę, że to się może źle skończyć. Z drugiej strony ambicja mi mówi: wytrzymałeś to, dziś jesteś mocny, dziś jest Twój dzień… cisnijjjj Ptaq!
Cisnę więc z całą mocą. Trzymam się Nola, mam chwile słabości, czasami mi odskakuje na dwa metry, ale udaje mi się spawać. Nie ma szans dać zmianę, ale on to doskonale wie, że jestem tu niespotykanym gościem i nie ma co ode mnie wymagać. Więc ciągnie mnie równo przez następne ileśtam kilometrów. W którymś momencie na coś mu się przydaje, bo mimo strzałek w prawo, odbija w lewo. Krzyczę „nie tu, w prawo Nolo!”. Jest akurat lekki podjazd szutrowy a on mimo swojego błędu łyka mnie w 10 sekund :P
I znów mamy na trasie podobną sytuację, jakiś rozjazd i stoi Groszek, który krzyczy, że grupa następna jest dosłownie niecałą minutę przed nami. I rzeczywiście zaraz z przodu widać kolorowe koszulki wśród drzew. Przyśpieszamy i szybko doganiamy kolorowy peleton. Jest Tomek i Krzysiek ze Sprintu, jest Andrzej mocarz z Elity Plus (czyli mojej kategorii), jest dwóch młodych z UKS i Tomek z Obstu. Wszyscy zdziwieni, że się tu pojawiłem :) Tomek stwierdza: „Ciebie Ptaq bym się tu nie spodziewał”. No ja siebie też w tym miejscu jeszcze nie widziałem :D

Już w czołowej grupie, po ucieczce :D © dater

Od razu kalkuluję gdzie jestem. Chłopaki mówią, że z przodu czteroosobowa ucieczka Mistrala i my. A więc 12-stka :D Dzizas, szansa na top 10! Z przodu jest na pewno mistrzu Darek, a kto z nim? Andriej był na starcie i Jakub chyba też (obydwaj Elita Plus). Czwarty to pewnie Paweł z Elity, bo go tu z nami też nie ma. Więc jestem czwarty! Pytanie czy jestem w stanie powalczyć z Andrzejem o podium… jeśli dojadę :P Takie dywagacje na trasie, trochę się do siebie uśmiecham po tych myślach. Andrzej ma kopyto nie gorsze niż Nolo! Nie ważne jak będzie, ważne, że to mój dzień!
Wylatujemy na prostą wzdłuż torów… to który to kilometr? – pytam Tomka. Mówi , że jeszcze z dziesięć. Na liczniku 1:35 i zostało tylko 10 kilosów?? Wow, jak szybko poszło :) Nawet nie czułem, ze jechałem na jednym bidonie, tak szybko minęło.
Wskakujemy na asfaltowy kawałek, zaraz potem w las i w taką przecinkę leśną, młodniak. Poorany, straszne wertepy, wąsko. Tu popełniam błąd. Jestem na końcu, niezgodnie z przyjęta na ten dzień taktyką. „Nie myśl, że jesteś najsłabszy, więc jedziesz z tyłu. Myśl jak się przecisnąć do przodu i mieć bezpieczną pozycję.” Niestety w tym momencie nie mam takiej pozycji. Adam z UKS przede mną powoli traci dystans do reszty. Jestem za nim i nie mam jak na tych wertepach się przecisnąć, bo jest wąsko. Widzę jak reszta ucieka, na pewno zwiększyli tempo już czując metę. Ja nie mam szans sprawdzić, czy bym się za nimi utrzymał. Wypadamy z młodniaka i różnica jest kilkadziesiąt metrów. Wyprzedzam Adama i próbuję docisnąć. Wydaje mi się, że nawet dystans się trochę zmniejsza… ale jest za daleko. Tracę impet i rezygnuję. Zostajemy z młodym z tyłu we dwójkę. Ostatnie kilometry to straszne zawijasy. W prawo, zaraz w lewo, nawrót, znów w prawo…
Dwóch Adamów jedzie. On jest w Młodzikach, kalkuluję, na pewno młodszy, świeższy i mocniejszy. Ciekawe czy będzie ze staruchem walczył, czy odpuści? Co dziwne ja mam także siły, żadnego kryzysu i czuję, że mogę jeszcze przycisnąć. Robię to, gdy on traci tempo, wychodzę do przodu i dociskam. Ostry zakręt w lewo i słyszę, że za mną w coś uderza, pada. Oglądam się za siebie, widzę że leży i się podnosi. Krzyczę tylko, czy żyje. Odpowiada, że wporzo. Cisnę dalej, przecież na młodego czekać nie będę :P
Wypadam na ostatnią prostą szutrówkę. Ktoś krzyczy: pięćset metrów.

Ostatnia prosta, ostatni rzut oka za siebie © dater

Są kibice, jest doping. Dociskam jeszcze bardziej, oglądam się za siebie. Pusto. Już wiem, że jest zajebiście! Tętno znów ponad 180 a mnie nogi i doping niosą.

Oł jeah... lecę do mety! © dater

Zza zakrętu wyłania się meta. Wpadam w pełnym pędzie i z krzykiem zwycięstwa na ustach. Bo dla mnie to dzień zwycięstwa!

Na mecie © dater

... okrzyk zwycięztwa © dater

To był mój wyścig życia, życiowa forma i noga. Super jazda, odpowiednia taktyka, brak kryzysów. Równa, mocna jazda. Wykres tętna jak na mnie niesamowity. Szkoda, że Garmin nie rejestrował tych pięcio kilometrowych odcinków. Założę się, że średnie tętna z całego maratonu byłyby podobne. Żadnego dryfu tętna, żadnego wyraźnego spadku w dół. Tylko normalne wahania i cały czas piki do ponad 180. Wow, jaki wyścig!
Na mecie ledwo łapię powietrze, ale podbiegają do mnie ludzie, koledzy, jest też Ala, wszyscy gratulują. Jestem cztery minuty po czołówce. Całkowite zaskoczenie! Dla mnie też!

I po maratonie © dater

Znów się załapałem na wywiad © dater

Super maraton... i super makaron © dater

Omawiamy z chłopakami wydarzenia na trasie © dater

Mocno podbijam swój życiowy wynik z Narewki. Jestem 11 Open (najlepsza miejscówka w życiu), 4 w Elita Plus (powtórka z Białorusi, ale tam nie było większości mocnych zawodników) i aż 968 punktów! Objechałem naprawdę wielkie nazwiska w naszym peletonie. Saszę po raz trzeci z rzędu, a tego dnia nie miał najgorszego. Tomka i Pawła z Kambetu chyba po raz pierwszy w życiu. Za mną też bezpośredni rywale w generalce: Przemo z Mistrala i Przemek z Kabmetu. :)
Co za wyścig, co za zawody…!!!

Dekoracja Kobiety Open © dater

Przy okazji dekoracji Elita Plus stanąłem... na swoim wywalczonym miejscu :D © dater

Z Alą podczas dekoracji © dater

Do teraz to we mnie siedzi i się tym jaram :) Dlatego ta relacja taka emocjonalna, ale nie mogę się jeszcze opanować i ta adrenalina ma jakieś długie działanie :)
Efekt tego jest taki, że zaczynam coś rozumieć. Zaczynam układać sobie w głowie „taktykę zwycięstwa”. Wiem, ze dobrze taktycznie pojechałem, że byłem tam gdzie powinienem być, mimo że głowa mówiła, że jestem za wysoko, że za mocno jadę, że powinienem być z tyłu. O nie, trzeba być z przodu, żeby kontrolować sytuację i reagować na zmiany. Bo gdybym był dwie pozycję z tyłu, za Saszą tam gdzie moje miejsce, to nigdy bym Nola nie zespawał i z nim nie uciekł. I walczyłbym najprawdopodobniej na finiszu o miejsca 13-17. Na identycznej zasadzie popełniłem błąd na końcu wyścigu, bo ustawiłem się tam gdzie niby powinienem: czyli jako najsłabszy na końcu. A czy byłem najsłabszy? Czy bym powalczył o miejsca 5-10? Nie dowiem się… do następnej okazji :D
Pokaż trasę GPS

Maraton Kresowy w Supraślu

Niedziela, 15 września 2013 · dodano: 19.09.2013 | Komentarze 0

Stojąc na starcie po porządnej rozgrzewce czuję się naprawdę dobrze. Ostatnio w Szelmencie miałem problem z pierwszymi kilometrami, nie dałem rady jechać. Myślę, że winna byłą właśnie za słaba i za krótka rozgrzewka. Tym razem w sprzyjających warunkach wykonałem dłuższą, według podpowiedzianego mi schematu. Zobaczymy jak dziś będzie się jechało, szczególnie pierwsze kilometry i czy dłuższa rozgrzewka wpłynie pozytywnie.
Punkt 11-sta sędzia daje sygnał do startu.

I poszli © dater

Na początku jestem w drugiej linii, bardzo blisko czuba. Super miejsce. Ale znów się kłania mój brak zdolności do przepychania i parcia do przodu. Zanim dojeżdżamy do zakrętu w prawo na asfalt, to jestem już poza pierwszą 30-stą :/ Muszę zwracać większą uwagę na te początkowe metry i na ustawienie na starcie i tuż po. Trochę więcej agresji :)))
Na asfalcie mocne tempo, tym razem to dość długi odcinek. Dopiero po prawie dwóch kilometrach wjeżdżamy w prawo w las. Jest szybki szutr i jest ogień. Jedzie się na razie bardzo dobrze, noga podaje, pikawa daje radę. Przebiega mi przez głowę, że rozgrzewka zdała egzamin :) Pierwsze pięć kilometrów naprawdę mocne i szybkie, średnia 33,9 km/h i maksymalne tętno 185. Odrabiam trochę strat miejscówki w peletonie. Jedziemy w niewielkiej grupie, doganiam Roberta z Bliskiej, Pawła z Kambetu – jest dobrze :D Po pewnym czasie doganiamy jeszcze Pawła z Augustowianki i Bartka z Kambetu. Jest mocna grupa :) Wiem, że warto się tu trzymać, to gwarantuje dobry wynik.
Drugie pięć kilometrów pika na Garminie (mam ustawione na sprzęcie automatyczne odliczanie okrążenia co 5 km). Jest już oczywiście wolniej, bo w terenie ale odcinek bardzo mocny – średnie tętno 182 przy maksie 187 – uhhhh… Ale jadę cały czas dobrze, czujnie, cała grupa pracuje. Niestety w którymś momencie się dzieli – Robert z Michałem ze Sprintu odchodzą na kilkanaście metrów i już ich nie jesteśmy w stanie zespawać. W czasie pokonywania długiego płaskiego odcinka wzdłuż Sokołdy widzimy ich z przodu… i także widać całą czołówkę, nie są strasznie z przodu – może ze dwie minuty.
Pracujemy mocno, część zawodników zostaje w tyle. Krystalizuje się grupa, z którą jadę w zasadzie cały maraton – Ja, Bartek z Kambetu, Kamil z Augustowianki i jeszcze zawodnik z Wawki, który startuje u nas pierwszy raz. Nawet współpraca idzie dobrze, każdy pracuje z przodu. Razem dojeżdżamy do Krzemiennych. Zaczynają się słynne górki. Jedna, zjazd, druga, zjazd, trzecia…, piata…, dziesiąta… no może przesadzam :) Ale człowiek naprawdę w którymś momencie już traci rachubę i ma dość tych hopek :)
Na górkach idzie mi dobrze, nie odstaję od reszty. W którymś momencie kręcąć swoje nawet resztę urywam, zostawiam w tyle nie mając takiej intencji. Po prostu zakręciłem dobrze korbami i poszedłem do przodu :D Powiększam jeszcze przewagę na zjazdach i kilka kilometrów jadę sam. Reszta mnie goni :)

Na trasie © dater

Zza krzaka © dater

Po jakimś czasie znów jesteśmy we czwórkę. Tak też zaczynamy drugą pętlę. Gdzieś za Sokołdą jestem świadkiem sytuacji, która mnie rusza. Zawodnik z Wawki jadący z nami wyciąga z kieszonki z tyłu niebieskiego Powerade. Pije, podaje dla Bartka, który korzysta. Jadę za nim, pokazuje mi, czy nie chcę pociagnać. Krzyczę: „nie dziękuję”… a on tego do połowy pustego Powerada przez głowę w lewo w krzaki daleko rzuca. No żesz qrfa@#$&^... Normalnie szok, nienawidzę i nie rozumiem takich sytuacji. Jesteśmy w puszczy, w parku krajobrazowym, obszarze chronionym a ktoś bezmyślnie tak się zachowuje. Nie rozumiem takiego zachowania i go nie toleruję. Zapamiętuję numer i obiecuję sobie, ze składam zgłoszenie na mecie. Niestety w całym postartowym zamieszaniu zapominam o tym fakcie i dopiero później robię zamieszanie w tym temacie na forum MK. Nie chodzi tu i dyskwalifikację, czy jakieś konsekwencje, ale napiętnowanie takich zachowań, pokazanie że tego nie tolerujemy.

Jadę z Bartkiem © dater

Ciągnę Kamila © dater

Drugi raz zaliczamy Krzemienne. Nadal nie jest źle, ale popełniam chyba na drugim podjeździe błąd. Tylne koło ślizga się na jakimś korzeniu i kładę się na prawą stronę. Zanim udaje mi się wstać, ogarnąć i wdrapać z buta na górę, już muszę gonić. Kawałek ciasnych zakrętów i wiraży między drzewami… i znów błąd. Za szybko, za gwałtownie i ląduje w krzakach. Wracam na trasę, ale tym razem to ja muszę długo gonić moja grupkę. Dociskam mocno, ale są naprawdę daleko, nie widzę ich na trasie… cholera :(
Doganiam ich na prostej przed rozjazdem, widzę Bartka. Skręcamy w prawo, dalej jest długi ostatni podjazd. Udaje mi się na nim ich dopędzić, więc nogi nadal dobrze kręcą :) Już ostatnie kilometry, zbliżamy się do położonego niewielkiego drzewa, pod którym można przejechać. Ale Bartek na 29erze, z Camelbakiem na plecach pod nim utyka :P Z Kamilem jesteśmy za nim i też mamy przymusowy postój. Za to przed nami był zawodnik od tego Powerade z Wawy i on nam dzięki temu ucieka.
Pięć kilometrów przed metą widzę… Saszę :D To już drugi pod rząd maraton, na którym go doganiam. Czyżby znów bomba? Sasza mówi, że to już dla niego koniec sezonu, że już nogi nie kręcą. Nie wytrzymuje naszego tempa i odpada. Przejeżdżamy wielką kałużę przed mostkiem, przeskakujemy mostek i ostatni kilometr wzdłuż rzeki do mety. Zaczyna się czarowanie :D Wiem, że Kamil z Bartkiem są w tej samej kategorii, więc będą walczyć. Ja jestem poza tym. Ale też nie chcę, żeby ktoś jeszcze nas dogonił i pomieszał szyki. Więc wyskakuje na czoło i nadaję tempo. Po jakimś czasie odpadam, żeby któryś dał zmianę… a oni znów się czarują :P
Na most koło Zalewu wpadamy w kolejności: Kamil, Bartek i Ja. Oni zaczynają finiszować, ja za nimi – mocno, ale bez parcia na czoło. Kamil nacisnął mocno, Bartek nie dał rady. Ja mijam metę jako trzeci.

Na mecie © dater

Było dobrze! © dater

Zawody udane, poszło jak na ciężka, interwałową trasę bardzo dobrze. Przyjechałem mniej więcej tam, gdzie miałem być. Trochę szkoda ucieczki Roberta i Michała, bo z nimi byłbym z dziesięć pozycji wyżej. A tak jestem 30 Open i 8 w kategorii. Czyli zadomowiłem się już w TOP10 i jak uda mi się tak skończyć, to znaczy że było dobrze :D
Po wyścigu okazuje się jeszcze, że nas zgarnia TV na wywiad :) Ot takie gadanie o teamie, skąd jesteśmy, jak to się zaczęło, co wspólnie robimy itd.

Team w centrum zainteresowania :) © dater

Udzielam wywiadu © dater

No to zaprezentowaliśmy się szerszej publiczności. Mam nadzieję, ze to wrzucą do relacji z maratonu! :D
Pozostają jeszcze standardowo dekoracje. Od nas jedynie Olaf stanął na trzecim miejscu podium w półmaratonie w kategorii Elita Plus. Niestety drużynowo znów zabrakło nam czwartego zawodnika do generalki. Coś słabo w tym sezonie teamowo wyglądamy, musze coś wymyśleć na przyszły… ;)

Z dekorowanymi dziewczynami Open © dater

Pokaż trasę GPS

dojazd i rozgrzewka MK Supraśl

Niedziela, 15 września 2013 · dodano: 19.09.2013 | Komentarze 0

Maraton w zasadzie pod domem więc się wyspałem i obyło się przed wczesnego wstawiania tym razem :) Po ośmiu godzinach spania człek jak świeżaczek. Śniadanko w domu o ósmej, a nie w trasie jak to bywa, za kierownicą. Spokojne przygotowanie, bez gorączki. Jadę oczywiście do Supraśla rowerem na rozgrzewkę. Ostatnie dni padało, w nocy też trochę kropiło, ale na szczęście nad ranem przestało.
Do Supraśla mam 20 kaemów, więc idealnie na rozgrzanie nóg i organizmu w ten chłodny dzień (na razie 10 st.). Wyjeżdżam tuż przed 10-tą. Szybkim szutrem, na początku spokojnie. Później przyśpieszam, robię kilka interwałów małej mocy na dużej kadencji. Później jeszcze dwie rampy po pięć minut i po 50-ciu minutach jestem nad Zalewem w Supraślu, gdzie zlokalizowany jest start/meta i biuro zawodów. Ala dojechała akurat w tym czasie samochodem na miejsce. Zdejmuję i zostawiam nogawki, kurtkę, zostawiam kamizelkę, uzupełniam izotonik. Jest jednak w miarę ciepło, bez wiatru. W pełni rozgrzany przed 11-stą staję w pierwszym sektorze.

Na starcie © dater

JZR, rundy XC na Pietraszach

Czwartek, 12 września 2013 · dodano: 12.09.2013 | Komentarze 0

Jarając się wspomnieniami jazdy w Bieszczadach postanowiłem na rodzimym podwórku trochę potrenować technicznie i mocno. W drodze z roboty zaliczam Pietrasze i tamtejszą rundę XC, na której rozgrywane są zawody. Pierwszy przejazd rozpoznawczy, żeby przypomnieć sobie i nauczyć się trasy. Trzy następne rundy na maksa z językiem na brodzie. Mocno, cały czas góra - dół, interwały, zakręty, hopki, krótkie podjazdy na młynku i techniczne zjazdy. Tam naprawdę jest gdzie potrenować :)
Pierwsza runda w czasie 5:15 z tętnem średnim 179, druga jeszcze mocniej i szybciej 5:12 i 182. Trzecia już była wymęczona i z kilkoma błędami: 5:33 i 179. Maksymalnie jechałem na 185 :) Po tej trzeciej rundzie, a w zasadzie czwartej razem z przejazdem rozpoznawczym miałem dość. Nie nadaję się do XC, nie ma gdzie odpocząć :P
Na koniec jeszcze powtarzam trzy razy najtrudniejszy technicznie odcinek trasy, tzw. "krawężnik". Na poprzednich rundach dwa razy go pokonałem poprawnie, dwa razy nie. Nadjeżdża się do tego miejsca z góry, trzeba wyhamować, zakręt w prawo i od razu jest rynna w którą na dohamowaniu trzeba się zmieścić. Wyprostowanie i własnie "krawężnik": uskok kilkadziesiąt centymetrów, ostro w dół, pod spodem piach i od razu trzeba się złożyć maksymalnie w prawo żeby nie wpaść w wymyty dół. Omija się go na nawrotce w lewo i zaczyna się pod górkę. Naprawdę trzeba się skupić, a pamiętam jak zobaczyłem "krawężnik" pierwszy raz to byłem przerażony.
Wgląda to tak:

Początek, rynna © dater

Drugi etap, próg, ostry zjazd, ciasny zakręt w prawo © dater

"krawężnik" z dołu © dater

Te trzy dodatkowe przejazdy udało się zaliczyć prawidłowo. Jeszcze raz podjeżdżam na górę, żeby cyknąć zdjęcia... i zjawia się Robert z Bliskiej, który miał taki sam pomysł dziś na potrenowanie przed Supraślem :) Zresztą nie tylko my, razem ze mną jeżdził młody z UKS Wygoda, mijaliśmy się na rundzie co jakiś czas. Gadamy z Robertem chwilę, ja cykam zdjęcia, on też wyciąga aparat. No to ostatni raz zjeżdżam :) Oczywiście wiadomo jak to jest, gdy ktoś patrzy ci na ręce. Pierwsze podejście i od razu zdarza się to, czego jeszcze nie było - nie mieszczę się w dojazdową rynnę :P Zawracam, drugie podejście... to samo :/ No żesz ku... Mówię do Roberta: "do trzech razy sztuka". Podjeżdżam trzeci raz i udaje się bezbłędnie tym razem całość pokonać. Krzyczę przez ramie do Roberta "cześć" i sunę przez las w kierunku torów i później wzdłuż linii kolejowej do Wasilkowa. Trasa do Czarnej w zapadających ciemnościach, dodatkowo ciemne, ciężkie chmury więc w lesie naprawdę nieprzyjemnie. Ostatnie kilometry robię w całkowitych ciemnościach i po omacku. Jeszcze dziesięć minut i naprawdę miałbym problem z powrotem do domu :P
Pokaż trasę GPS

wypad do lasu

Sobota, 7 września 2013 · dodano: 08.09.2013 | Komentarze 0

Piękna jesienna pogoda trwa w najlepsze :) Tym razem wypad do lasu, lekko w tlenie z kilkoma mocniejszymi akcentami. Zachwycałem się puszczą i polami tego dnia i oddychałem pełną piersią :D
Runda przez Stary Szor na Łubiankę, podjazd Kwasówka na Osierodek i na koniec Zalew w Czarnej.

Puszcza Knyszyńska © dater

A ja w środku niej :) © dater

Szuterkiem © dater

Na podjeździe za Kwasówką © dater

Piękny dzień © dater

Piękne krajobrazy © dater

W puszczy © dater

Wjeżdżam do Czarnej © dater

Zalew Czepielówka © dater

Nad zalewem © dater

Jadę na pomosty © dater

Pokaż trasę GPS

rozgrzewka, Szelment

Niedziela, 1 września 2013 · dodano: 08.09.2013 | Komentarze 0

Krótko, pierwszy podjazd pod Jesionową, pierwsze kilometry od startu i powrót. Akurat na czas, żeby stanąć w sektorze startowym :)

Maraton Kresowy Szelment - czyli jak się wydostać z leja po bombie

Niedziela, 1 września 2013 · dodano: 02.09.2013 | Komentarze 5

Było ciężko, powiedziałbym bardzo ciężko. Od razu wpadłem w taki dół, wielki lej po wielkiej bombie, że rzadko mi się zdarza. I nie wiem o co się stało i o co w tym wszystkim chodzi :/
Zaczynając od początku/od rana/ od litery A/ czy jak to inaczej zwać…
Po drodze byłem pełen obaw, co do pogody. Lało za Białymstokiem po trasie niesamowicie. Rzęsiście i długo. Ale uzbrojony w wiarę w wykresy ICM miałem nadzieję, że to przejściowe. I na szczęście wiara nie okazała się wcale złudna, bo za Augustowem zaczęło się przecierać, a Suwałki przywitały nas słońcem i szybko pędzącymi z wiatrem chmurami. To właśnie wiatr, a nie deszcz, miał być bohaterem pogodowym tego dnia.
Start w tym roku w tym samym miejscu co meta… to znaczy prawie, bo kilkadziesiąt metrów niżej, pod Górą Jesionową. Po krótkiej rozgrzewce, rozpoznaniu pierwszego podjazdu pod Górę, przejechaniu dwóch pierwszych kilometrów i jednocześnie dwóch ostatnich przed finałowym podjazdem, ustawiam się na starcie. Sektor pierwszy oczywiście. Wszystko sprawnie. Słońce świeci, wiatr wieje i pokazuje, co potrafi. Temperatura nie za wysoka, optymalna tego dnia, ok. 18-stu stopni.
Tuż po 11-stej sędzia daje sygnał do startu. Jak to zwykle u mnie na początku jadę ostrożnie, żeby nie popaść w żadną aferę, odpuszczam te pierwsze metry. Od razu jest asfaltowy podjazd, zakręt w lewo. Wchodzę w niego gdzieś na końcu pierwszego sektora.

Start, pierwszy zakręt na asfalcie w lewo © dater

Dalej asfaltowy podjazd, przede mną Iza sczepia się kierownica z jakimś zawodnikiem, musze przyhamować i ich ominąć. Zaraz potem pierwsze zakręty na zjazdach, zaczyna się szutr, trzeba ostrożnie, bo jest ostro w prawo. Peleton się rozciąga, oglądam go w perspektywie następnego zakrętu w lewo. Jestem gdzieś około pięćdziesiątki. Trzymam się ogona, ale coś ciężko się jedzie. Nogi nie chcą kręcić, tętno wysokie. Z każdym kilometrem odczucia coraz gorsze. Oglądam się za siebie, jestem ostatni w pierwszej grupie. Czyli tu gdzie być powinienem niby, ale ciężko mi się utrzymać. Odpadam na trzy metry, dociskam, spawam, doskakuję zmęczony do koła. Znów odpadam… co jest?? Nie jestem w stanie jechać odpowiednio mocno, odchodzą mi zawodnicy, z którymi zwykle jeżdżę. Koło piątego kilometra myślę: to nie jest mój dzień :( I ostatecznie puszczam koło zostając z tyłu. Postanawiam jechać swoje, bo inaczej się dziś zajadę. Oglądam się, widzę kilkaset metrów za mną grupę. Jadę jakiś czas sam, jest naprawdę ciężko, bo wiatr przeszkadza, wieje bardzo mocno. Doganiają mnie, głownie Sprint: Paweł, Tadek, Tomek. Z Corrado jest Mariusz i Paweł, plus kilku jeszcze innych zawodników. Dołączam do nich i jedziemy razem, pracuje na przodzie głównie Paweł ze Sprintu. Staram się odpocząć i odzyskać siły. Po kilku kilometrach jest już lepiej. A około 15-stego zaczynam już jechać swoje. Siły wracają. Staram się wychodzić do przodu. Doganiamy poszczególne grupki, które odpadły od czuba. Zaczynam w odpowiednim tempie i z mocą brać podjazdy. Na zjazdach jest bardzo dobrze, bo też potrafię nadrobić. Technikę zjazdu w trudnym terenie poprawiłem, widać to na tym maratonie.
Około 30-tego kilometra widzę wreszcie grupę, którą miałem zamiar dogonić. Jest Izzy, Groszek i inne chłopaki ze Sprintu, Marcin z Bliskiej. Udaje nam się razem jechać. Doganiamy następnych. Jest Marcin z Corrado, Andrzej z BS, Michał z Peletonu i Michał ze Sprintu, który widząc mnie się śmieje: „jak tu jesteś to znaczy że dziś nie leżałeś :P”. Nooo, racja… :) Całą trasę przejeżdżam bez błędu, wypięcia czy upadku, dobrze technicznie. Jadę mocno, coraz lepiej się noga kręci.
Długi ten maraton. Garmin pika mi na 60-ty kilometr a jeszcze prawie dycha przed nami. Mniej więcej tutaj widzę na następnej górce… Saszę. No tego jeszcze nie grali w tym sezonie, albo nawet od dwóch. Żebym Saszę dognił, to musi być całkiem dobrze. Ale szybko go dochodzę i wiem, że coś jest nie tak. Rzucam „co się dzieje?”. "Bomba!" – krzyczy. Mijam go szybko i pędzę dalej. Trzyma się z tyłu w zasięgu wzroku, ale koła nie jest w stanie utrzymać. To nie był dla mnie aż tak dobry dzień, po prostu dla Saszy był jeszcze gorszy. Zaliczył bombę i najgorszy start w sezonie.
Tutaj już jadę sam, peletonik się porwał. Gdzieś z przodu widzę Marcinów z Corrado i Bliskiej, Tomek z Obstu też z przodu mocno pojechał z Andrzejem z BS. Na dojazdowy asfalt pod Jesionową wpadam ze stratą kilkudziesięciu metrów za Marcinem z Bliskiej. Pierwszy podjazd, powoli go dochodzę, ale zjazd robię jeszcze za nim. Zakręt w prawo i znów pod górę. Dociskam i biorę go. Następny jest Marcin z Corrado. Też go powoli dochodzę. Na ostatnim zakręcie w prawo przed drugim zjazdem wyprzedzam go po wewnętrznej. I zjeżdżam pierwszy, zaczynamy w tej kolejności ostatni podjazd. Nogi już ledwo kręcą, słyszę tuż za sobą Marcina. Dookoła doping, ludzie robią zdjęcia, krzyczą. Słyszę: „Adaś dawaj, dawaj!”, „Jeszcze trochę, ostatnie metry”. Widzę Alę po lewej cykająca zdjęcia. Tuż za sobą słyszę jak Marcin przyśpiesza i jest coraz bliżej. Kątem oka widzę jak mnie powoli bierze. Ja już nie jestem w stanie przyśpieszyć. Niestety przegrywam z nim ten finisz pod gorę. Później mi mówi: „postanowiłem tym razem nie odpuścić i choć raz wygrać na finiszu”. Udało mu się :)

Marcin właśnie mnie łyka na ostatnim podjeździe © dater

Ostatnie metry już sam cisnę © dater

Zaraz meta © dater

Ostatecznie nie wyszło źle. 34 miejsce Open, 7 miejsce w kategorii, 872 punkty do klasyfikacji zdobyte. Wynik, który w zeszłym sezonie byłby wynikiem najlepszym wśród wszystkich startów i brałbym go w ciemno. W tym roku, po naprawdę dobrze kilku pojechanych maratonach, pozostaje pewien niedosyt. Nie wiem, co się działo na początku, co nie zadziałało. Nie eksperymentowałem, wszystko standardowo: przygotowanie, żarcie, suple, rozgrzewka itd. A ruszyć na początku był problem :/ Dobrze, że się w porę obudziłem i wygramoliłem z tego leja :P
Pokaż trasę GPS

Sobotni rozjazd przed maratonem

Sobota, 31 sierpnia 2013 · dodano: 12.10.2013 | Komentarze 0

Po czwartkowej tyrce na Silikatach i piątkowym odpoczynku aplikuję sobie delikatny rozjazd po lesie przed niedzielnym MK Szelment.
Pokaż trasę GPS

Mt Etna - czyli na wulkan też można wjechać :)

Wtorek, 20 sierpnia 2013 · dodano: 26.09.2013 | Komentarze 0

Nadszedł wreszcie ten dzień, dla którego zrobiłem te 3 tys. kilometrów na Sycylię z rowerami. Można było przecież lecieć samolotem i sobie darować. Ale w głowie miałem następne 3 tysiące… tym razem metrów do góry :) Wjazd na wulkan Etna… taaak, to mi się marzyło :) Przyszedł czas na realizację marzenia.
Wczesna pobudka, załadunek i jedziemy całą paczką z Palermo na Catanię. Cały czas autostrada, przez góry, z ciekawymi krajobrazami. Ponad 200 km szybko mija. Przed Catanią odbijamy na północ w kierunku rysującej się na horyzoncie sylwetki Etny. Przejeżdżając przez kolejne miejscowości szukam miejsca, w którym można by było stanąć i się przesiąść na rower. Nie chcę podjechać za daleko, planuję start z wysokości maksymalnie tysiąca metrów. Za miejscowością Segreta jest po prawej mała zatoczka, w której się zatrzymujemy. Przebieram się, przygotowuję, ściągam Onixa z bagażnika i w drogę.

Wyładunek koło miejscowości Segreta © dater

Wóz techniczny z drugim rowerem będzie mi towarzyszył do schroniska Rifugio Sapienza, gdzie zacznie się wspinaczka góralem po zboczu wulkanu.

No to startuję! © dater

I pojechał :) © dater

Początek lekko, bez rozgrzewki czy przygotowania. Tętno od razu skacze bo czuje od początku podjazd. Nogi początkowo kręcą jak kołki, ale powoli wkręcam się na obroty. Temperatura wysoka, około 28 stopni, słońce, lekkie chmury. Etna przede mną, wierzchołek schowany w chmurach i widać na horyzoncie ciemne kłębowiska.

Początek po asfalcie © dater

Wierzchołki jeszcze daleko © dater

Na trasie © dater

Im wyżej, tym więcej w krajobrazie lawy i typowo wulkanicznych skał. Jak to się mówi: „krajobraz księżycowy” :) Są miejsca które można rozpoznać jako „starsze”, bo lawa się zieleni, rosną jakieś rośliny, krzaczki czy drzewka. Od tych miejsc wyraźnie się odróżniają świeże, kruczoczarne języki nowych wypływów lawy.

Wulkaniczne widoki dookoła © dater

Jadę, ciągle pod górę © dater

Coraz wyżej © dater

Cały czas do góry © dater

Asfalt bardzo dobry © dater

Droga wije się zakrętami cały czas pod górę, jest ledwo jedno czy dwa wypłaszczenia, gdzie tempo jazdy wzrasta. Ala z dzieciakami jadą spokojnie w górę, zatrzymując się, robią mi zdjęcia, wyprzedzają, znów cykają fotki. Dzięki temu tyle ich mam na tym podjeździe :)

Następny zakręt © dater

Ptaq ciśnie © dater

Co jakiś czas mijam tablice z opisana odległością do Rifugio Sapienza. Odliczanie kilometrów trwa :D

Na Rifugio Sapienza © dater

Cały czas pod górę © dater

Etna coraz bliżej © dater

Ktoś mnie obserwuje :P © dater

Wóz techniczny przede mną :D © dater

Jestem gdzieś tam w dole © dater

I dalej pod górę © dater

Na nogach, odpoczynek dla tyłka © dater

Cisnę mocno pod górę © dater

Ktoś mi cyknął zdjęcie :) © dater

Trochę księżycowy ten krajobraz :) © dater

A droga nie chce się wyrównać :P © dater

No to cisnę dalej © dater

Całkiem zadowolony © dater

Zaraz zniknę :) © dater

Zbliżam się powoli do 2 tys. metrów, na razie nie odczuwam wielkiej różnicy w jeździe, oprócz tego ze jedzie się coraz lepiej. Nogi pracują bardzo dobrze, czuję się świetnie. Temperatura trochę spadła, ale nadal słońce przygrzewa i jest bardzo ciepło.

A za mną podażą cały czas wóz serwiswy © dater

Już coraz wyżej © dater

Jeszcze trochę asfaltem © dater

Dojeżdżam do Rifugio Sapienza © dater

Wreszcie dojeżdżam do schroniska. Dookoła na parkingach sporo samochodów, szukam swojego wozu. Ala nie ma gdzie zaparkować, więc trochę dalej podjeżdża drogą i staje na poboczu. Dojeżdżam do niej i zaczynam się przygotowywać do drugiego etapu. Tutaj na 2 tysiącach metrów jest już odczuwalnie chłodniej, temperatura spada delikatnie poniżej 20 stopni. Wiem, że na wyżej będzie jeszcze chłodniej, czy wręcz zimno. Więc przebieram się cieplej, na długo. Biorę też na wszelki wypadek kurtkę, co jak się później okaże było słuszną decyzją. Dookoła kłębią się coraz cięższe i ciemne chmury.

Rifugio Sapienza © dater

Kubek pod stacją © dater

Widok ze stacji © dater

Już na Kubku © dater

Pod stacją wsiadam na Cube i wjeżdżam na trasę po zboczu wulkanu wzdłuż linii kolejki. Wjeżdża ona na 2,5 tysiąca metrów, tam jest stacja, pod która planuje pierwszy odpoczynek.

Tam jadę! :D © dater

Kierunek Etna! © dater

Już na zboczu © dater

Pod wagonikami © dater

Podłoże pod kołami bardzo luźne, pył wulkaniczny, trochę grysu, luźnych kamieni. Jak jest mocna pochyłość, to koło potrafi zabuksować i stracić przyczepność. Droga wije się i wznosi ostro, czasami jest ponad 20% i trzeba ostro naciskać na młynku, żeby podjechać.

Pod kołami pył wulkaniczny © dater

Przede mną wierzchołki wulkaniczne © dater

Ostro do góry © dater

Luźne podłoże pod kołami © dater

Spojrzenie kamery w dół © dater

Na razie wszystko idzie dobrze. Jest ciężko, jak przewidywałem, ale da się spokojnie jechać. Nie mam napinki, mam po prostu wjechać i się nie zajechać. Więc cały czas wulkaniczną drogą, do góry, kręcąć spokojnie. Co jakiś czas zbliżam się do linii kolejki, przejeżdżam pod nią, znów zawracam i w drugą stronę. Aż docieram do stacji na 2500 metrów.

Na 2500 mnpm © dater

Na zboczu wulkanu © dater

Dojeżdżam do ostatniej stacji kolejki © dater

Widok ze stacji kolejki na 2500 mnpm © dater

Nade mną główne kratery © dater

Krajobraz z wysokości © dater

Tutaj krótki odpoczynek, trochę zdjęć, podziwiania krajobrazu, nagrywam Contour’em też filmik. Niestety komentarza nie słychać, za mocno wiało a czułość mikrofonu za mała jak na te warunki.

Kubek czeka © dater

Widok przepiękny © dater

A człowiek zadowolony © dater

I coraz bardziej zadowolony © dater

Spojrzenie na stację kolejki © dater

A tam wierzchołek © dater

Po tym krótkim odpoczynku zabieram się za czekającego Kubka i jadę dalej. Kolejka tu kończy bieg, a ludzie albo przesiadają się do terenowych busów żeby jechać dalej, albo idą wulkaniczną drogą na piechotę. Tylko ja jadę :D Dopiero gdzieś wyżej mijam dwóch kolarzy zjeżdżających z góry.
Jadące powoli pod górę samochody wzbijają tumany kurzu i wulkanicznego pyłu. Na tej wysokości też zaczynam powoli czuć trudności w oddychaniu i łapaniu tlenu. Jest już przecież grubo ponad 2,5 tys. metrów npm!

Terenówki wzbijają pył © dater

Ludzie na piechotę też naginają © dater

Coraz wyżej © dater

Już blisko © dater

Jadę między różnymi wierzchołkami i pomniejszymi kraterami. Droga momentami potrafi się wypłaszczyć, żeby później ostro zacząć piąć się w górę. Są momenty takiego wzniosu, że muszę stanąć na pedały a wtedy luźna droga ucieka spod kół. Nogi już powoli zaczynają czuć ten ciągły podjazd na młynku i wysiłek z nim związany, serce wali jak oszalałe. Wydaje mi się, że czuję je w głowie, tak pulsowanie pikawy przechodzi przez całe ciało. W głowie słyszę uderzenia serducha, głowę to rozsadza. Oddycha się naprawdę ciężko, łapię powietrze z trudem.

Już niewiele zostało © dater

Mimo, ze jestem coraz bliżej celu to musze stanąć, odpocząć, chwycić powietrza. Coś zjeść przy okazji, bo zaczyna brakować paliwa do jazdy.

Trzeba coś zjeść © dater

Główny wierzchołek przede mną © dater

Ostatni zakręt, ostatni podjazd, ostra górka i dojeżdżam do „petli” na której stoją busy. Okazuje się, że dla mnie też to jest już ostatni przystanek i wyżej nie pojadę.

Docieram do przystanku © dater

No i koniec jazdy © dater

Dalej nie można :( © dater

Niestety stoją tablice, że wyżej jest zakaz, nie można rozciągniętej linki przekroczyć.

Dojechałem :D © dater

Przede mną niedostępny szczyt © dater

Stoją też dwie budki, ludzie piją kawę czy herbatę, jest sprzęt do łączności. Widać, że to tacy „strażnicy”. Zagaduję jednego, czy nie mogę kawałek dalej podjechać, że brakuje mi niewiele do 3 tys. metrów. Niestety zdecydowanie mówi NIE. Próbuję jeszcze go przekonać, że może ze mną podejść, ze dalej niż trzeba nie podjadę. Ale nie ma dyskusji, jest zdecydowany, mówi o pogodzie i aktywności wulkanu. I rzeczywiście pogoda szybko się zmienia. Jeszcze przed chwilą było całkiem ładnie, było widać wierzchołki i główny krater. W ciągu dosłownie kilku minut nadchodzą chmury, które kryją wyższe partie Etny przed moim wzrokiem. Dobrze, że zdążyłem choć kilka zdjęć zrobić :)

Dookoła ostrzeżenia © dater

Busy na górze © dater

Jestem tu! :) © dater

Dane na Garminie :) © dater

Kubek pod Mt Etna © dater

Jestem te kilka minut na górze, robię zdjęcia, kręcę następny filmik. Tym razem „szczytowy” :D


Pogoda się pogarsza, nawet słychać przetaczające się gdzieś poniżej grzmoty. Zaczyna padać deszcz. Wyciągam kurtkę przeciwdeszczową i postanawiam zjeżdżać. Hardcorowy ten zjazd, jest szybki, trochę niebezpiecznie, droga ucieka spod kół. Czasami zakręty biorę driftem. Postanawiam włączyć kamerkę, żeby to uwiecznić:)

Kilka zakrętów naprawdę za szybko i niebezpiecznie biorę, aż mi się robi gorąco, bo poniżej drogi prawdziwe przepaście :D Dojeżdżam do górnej stacji i robię krótką przerwę na złapanie oddechu. Po minucie ruszam znów w dół. W pewnym momencie mam jakieś dziwne odczucie klamki hamulca, zapada się za mocno jakby w ogóle bez oporu. Trochę przestraszony staję, żeby to sprawdzić.


Na szczęście chyba nic się nie stało. Naciskam kilka razy klamkę, pompuję i ten efekt mija. Wsiadam i pędzę dalej na sam dół.
&feature=youtu.be
&feature=youtu.be

Ptaq zjeżdza z wulkanu :) © dater

Na pełnej mocy © dater

Ala z dzieciakami czeka na dole i cykają mi zdjęcia z ostatnich metrów zjazdu i końcowego szczęścia! :D

Ale była jazda! © dater

Ptaq zdobywca :D © dater

Udało się! © dater

Zchodzimy do schroniska, do któregoś baru. Biorę kawałek pizzy, bo w brzuchu burczy, jakieś ciasto z kawą. Przebieram się i kończymy wyprawę! Na zakończenie jeszcze odwiedzamy mały pobliski krater Silvestri. I zjeżdżamy w kierunku Catanii i na Taorminę.

Krater Silvestri © dater

Schronisko Rifugio Sapienza (2000 mnpm) © dater

Niesamowita wycieczka. Spełnienie marzeń i zwieńczenie planu. Już nawet nie wiem, kiedy on zaczął mi w głowie świtać, ale o Sycylii z Alą rozmawialiśmy już dobrze ponad rok temu. I w tej chwili nastąpił finał. Czułem się fantastycznie!
Pokaż trasę GPS